Katarzyna Michalak, Bezdomna

Kinga straciła już wszystko: dom, rodzinę, dziecko i poczucie godności. Wtedy w jej życiu pojawia się Aśka. Kobieta, która kiedyś zrujnowała jej małżeństwo, a teraz wyciąga do niej pomocną dłoń. Czy to wyrzut sumienia, ludzki gest, a może jakiś ukryty plan? Aśka nie zna jeszcze historii dawnej rywalki – historii tak bolesnej i wstrząsającej, że aż trudno to sobie wyobrazić. Czy Aśka zdobędzie zaufanie Bezdomnej? Odkryje, dlaczego Kinga tak sobą gardzi, tak bardzo cierpi? Co zrobi, gdy pozna jej prawdę? Czy w Aśce zwycięży wścibska dziennikarka, czy wrażliwa, czuła na krzywdę innych kobieta?

Nadzieja była czymś nowym wśród dotychczasowej słodkiej i przyjemnej twórczości Kasi Michalak. Wzruszającą historią o współczesnych Heathcliffie i Cathy, opowiedzianą w taki sposób, że serca pękały, a łzy się lały. Można by powiedzieć, że Bezdomna powinna powtórzyć sukces pośredniczki z tej serii książek poruszających poważniejsze tematy. W sumie wszystko się na to zapowiadało. Ultra pozytywne recenzje, ekscytacja autorki opowiadającej o swoim nowym literackim dziecku, wielki szum na blogu i różne akcje, dzięki którym już miesiąc przed premierą można było mieć na swojej półce własny egzemplarz.

Wyżej wspomniane doprowadziły do ogromnego zawodu i pustki w moim sercu, bo miałam przeżywać historię Kingi, miałam płakać, smarkać, śnić o niej, a lód w moim ciele nawet tknięty nie został. Nic a nic! W pewnym momencie odniosłam wrażenie, że autorka przekombinowała – tyle rzeczy upchnąć na takiej małej ilości stron, tak nie przystoi! Dla czytelnika książka ma być jednocześnie przyjemnością i wyzwaniem, a nie kompletną męczarnią! Tak, bardzo się zmęczyłam. Dotrwanie do ostatniej strony graniczyło z cudem.

A na początku myślałam, że będzie tak dobrze… Język, nieco wulgarny (przypuszczam, że takie było zamierzenie), niezwykle mnie irytował, a postacie nie wypadały wiarygodnie. Poplątane z pomieszanym. Takich ważniejszych bohaterów jest czterech. Wydawało mi się, że wiem o nich bardzo dużo, jak nie wszystko. Okazało się jednak, że nie wiem nic. Czyżby spłycenie?

Niestety historia ta jest kompletnie niedopracowana. Tego, że ciężko się w niej odnaleźć, nawet wspominać nie będę. Jak można spaprać powieść z TAKIM potencjałem? Miało być o bezdomnych, może i było, ale nie w taki sposób, w jaki powinno to uderzyć  człowieka! Dramatyzm żaden! Zabrakło mi uczuć w samych uczuciach – nie czułam rozpaczy, niczego nie czułam oprócz chęci, żeby to się skończyło. Nawet końcówka mną nie wstrząsnęła – jest niezwykle przesadzona, że aż nieprawdopodobnym się wydaje, żeby przejść tak wiele.

Kasiu, tak uwielbiałam twoje powieści, a teraz taki zawód mi sprawiłaś! Może Jabłoniowym Wzgórzem uda mi się wybić z aktualnego niewzruszenia ogarniającego mój umysł. Stawiam 2 z nadzieją, że może parę osób po Bezdomną nie sięgnie i nie zniszczy sobie postrzegania Ciebie jako dobrej pisarki. Naprawdę jestem zdziwiona, że Ci nie wyszło. Uważam, że nic bym nie straciła, gdybym po twoją nową książkę nie sięgnęła. Ba, zaoszczędziłabym parę cennych godzin…

Za egzemplarz dziękuję autorce i wydawnictwu ZNAKliteranova :)