Batman: Arkham City

W Arkham City witają nas: więźniowie, podobizna Hugo Strange’a, huk i napakowany Bruce Wayne. Dzień dobry Bruce! Ten garniak nie pasuje trochę do sytuacji. Potrzebne Ci odpowiednie ubranko. Alfred, dawaj! Wreszcie z pełnym wyposażeniem możesz skopać parę tyłków i brzuchów. Co nas czeka? Parę godzin (podobno da się przejść w siedem, mnie tak szybko się nie udało) bądź paręnaście (na łatwym!) dobrej zabawy w Jokerem, Harley Quinn, Ivy, Two-Face, Pingwinem i Freezem.

Square button is your best friend

Nie grałam w pierwszą odsłonę serii, postanowiłam ją na razie ominąć, skoro druga jest lepsza (minimalnie – z tego, co słyszałam). Jako początkujący gracz miałam parę problemów, choć i tak ułatwieniem dla mnie był fakt, że wcześniej bawiłam się w demówce. Co pierwsze rzuciło mi się w oczy? Mechanizm walki. Jest świetny! Pełen dynamiki i ciekawych ujęć, urozmaicony różnymi wersjami ataków i kicaniem z pelerynką. Wcześniej męczyłam się z karabinami w FPS-ach, czy też z modyfikacjami rąk w Prototype – był to duży przeskok, ale jakże spektakularny!

Ach, jak przyjemnie szybować jest wśród mgły!

Weszłam w świat intryg wielu czarnych charakterów, gdzie każda nowa misja prowadzi do kilku innych. Niby jest nakreślony główny cel, ale żeby do niego dotrzeć trzeba zrobić to i to, a żeby zrobić to i to, trzeba zrobić coś innego. Najpierw łatwo się gubiłam, budynki wyglądały dla mnie tak samo (wszechogarniający mrok!), myliły mi się kierunki, krążyłam bez celu, żeby w końcu zajrzeć na YouTube i spojrzeć, jak w danych miejscach radził sobie CTSG. Niestety nie miałam wystarczającej ilości samozaparcia, by kombinować, przez większość gry pomagałam sobie Internetem, lecz już na koniec dałam sobie z tym spokój i działałam metodą prób i błędów. Bardzo pomocny okazał się Tryb Detektywa u Batmana – dzięki niemu można dostrzec ukryte wejścia i inne takie. Brakowało tego u Kobiety-Kota, u niej musiał mi wystarczyć Wzrok Złodzieja, niezwykle niepomocny.

Yyyy, witaj...

Robina nie zabrakło!

Ucieszyło mnie to, że miałam styczność z tak wieloma postaciami z batmanowego uniwersum. Na pochwały zasługują sylwetki Talii i oczywiście Ra’s al Ghul i jego miecz. Przyznam, że ich wątek okazał się moim ulubionym (oprócz jokerowego) i ze zniecierpliwieniem oczekiwałam kolejnych epizodów w Cudownym Mieście. Tak samo cieszyłam się na walkę Kobietą-Kotem, może dlatego, że jest ona drobniejsza i mniej mozolna, choć nie ma możliwości szybowania (najlepszy sposób, by poruszać się po Arkham).

Nie trzeba przedstawiać fabuły gry. Joker znów jest w centrum uwagi, knuje przyczajony, podrzuca swoich zbirów, kombinuje, nagrywa się na pocztę głosową. Denerwujący osobnik, jeśli się patrzy z perspektywy głównego bohatera. Jednakże jego intrygi od zawsze mnie interesowały, a po obejrzeniu Mrocznego Rycerza głód jego historii jeszcze bardziej wzrósł. Joker to bezapelacyjnie numer jeden wśród wszelkich przeciwników Bruce’a. Czy to w grze, czy to w komiksie, czy to w filmie.

Weź pokonaj tego po prawej...

Jak dobrze zacząć poranek od świeżej bułki i paru zagadek…

Namęczyłam się niemiłosiernie, żeby Arkham City przejść do końca. Pomimo tego, że bossy w sumie są łatwe i na każdego jest łatwy do wymyślenia sposób, to niektóre momenty sprawiały mi taką trudność, że się poddawałam i wyłączałam grę na dwa tygodnie. Jeśli ktoś mi powie, że na PS3 gra się to bani, moją odpowiedzią będzie jedynie kpiące spojrzenie, bo z padem gra się wygodnie. Może być trochę komplikacji z wybieraniem gadżetu (a tych jest sporo – wymyślnych i przydatnych w walkach) w momencie, kiedy np. ktoś chce cię zabić, ale wszystko jest do opracowania.

Batman: Arkham City to pierwsza gra od dawien dawna, którą w 100% przeszłam własnymi rękoma. Byłam nią zachwycona od momentu ujrzenia wersji demo i wciąż jestem. A jeśli myślicie, że po skończeniu fabuły głównej możecie trzasnąć pudełko na półkę, to grubo się mylicie. Jest jeszcze tyle misji pobocznych do zrobienia! Tyle trofeów Człowieka-Zagadki do zdobycia! Tyle zmian postaci do odhaczenia! Bez wątpienia mam co robić. Na filozoficzne pytanie: grać, czy nie grać odpowiedź jest tylko jedna – grać. Jest to jedna z gier, w której powinni się odnaleźć i fani RPG i fani FPS i weekendowi gracze. Uczta dla oczu, uszu, palców, umysłu. Stawiam 6 i mam nadzieję, że kiedyś wartość tej odsłony przygód nietoperzowego człowieka nie spadnie w moich oczach. A 25 października już trzecia część! Liczę na więcej gry Seliną Kyle! (więcej gry = więcej niż cztery wątki)

Grałam na: PS3
Czas: ciężko powiedzieć, paręnaście godzin
Stopień zadowolenia: ślinotok
Wkurzyło: zakończenie (miało się dziać, a wcześniej działo się więcej niż w zakończeniu)
Na sklepowych półkach od: 21 października 2011
Odpowiedzialni: Warner Bros, RockSteady