Zakochana złośnica (1999), reż. Gil Junger [filmowo]

Akcja toczy się w prowincjonalnym mieście, wśród uczniów szkoły średniej. Rozwiedziony ojciec narzuca swym dwóm nastoletnim córkom surowe reguły. W myśl jednej z nich młodsza córka może rozglądać się za chłopakiem dopiero wtedy, gdy jej starsza siostra pozna swojego. Problem w tym, że o ile młodsza z sióstr jest pełna uroku i cieszy się popularnością wśród rówieśników, o tyle starsza uchodzi powszechnie za niepospolitą złośnicę. Dwaj uczniowie knują intrygę, by pozyskać ich względy.

Jak nadeszła faza fantastyczna, o której wspominałam tu, tak odeszła po obejrzeniu Władcy Pierścieni i Hobbita. I teraz przyszła inna faza, taka bardziej romantyczna, na ładne historie miłosne plus życie nastolatków dookoła świata. To już kiedyś było, jakoś w wakacje, a teraz faza ta przypomniała sobie o mnie nie tyle, co przez Pretty Little Liars (kończę pierwszy sezon!), a przez Zakochaną Złośnicę, bardziej nowoczesną wersję Shakespeare’owskiego Poskromienia Złośnicy.

Koniec lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, dziewczyna z grymasem na twarzy, której postać jest niezwykła. Kat to zawzięta feministka, nie bojąca się uderzyć kogoś słowem lub inną rzeczą, która śmiało wygłasza własne poglądy i interesuje się światem i literaturą. I muzyką indie rock – trochę taka dzisiejsza młoda gniewna, lecz widać, że nie buntuje się tak powierzchownie, jak to niektórzy mają w zwyczaju. Nawet zastanawiałabym się, czy to aby na pewno jest taki typowy bunt bunt, czy może ona po prostu urodziła się w świecie dla siebie nieodpowiednim, gdzie dziewczęta to puste istoty piszczące na widok chłopaka, które cały czas wolny poświęcają na babskie rozmowy typu: moda, chłopaki, moda, chłopaki, moda, omg, jaka ta moja siostra jest okropna. I to właśnie od Kat zależy, czy jej siostra będzie mogła się umawiać. Sprawa nie jest tak prosta, na jaką wygląda, ale wątek Kat i Patricka to jeden z ładniejszych romansów filmowych. Dwoje ludzi połączonych przez intrygę, dwoje ludzi innych, dwoje ludzi odchodzących od norm wyznaczanych przez społeczeństwo. Dodatkowo pojawia się problem nadgorliwego rodzica (w tym wypadku ojca Kat i Bianki), który po odejściu żony nie radzi sobie za dobrze z wychowywaniem córek, tworzy absurdalne zasady, by je chronić (córki, nie zasady).

Chwalimy Julię Stiles za rolę Kat, jej mina wiecznie niezadowolonej to mistrzostwo! Dalej chwalimy Heatha Ledgera, którego pokochałam za oscarową rolę Jokera, lecz teraz pokazał się trochę z innej strony, bardziej subtelnie, a nie jak psychopata. Cały czas wraca do mnie smutek z powodu jego śmierci, bo nikt nie zaprzeczy, że on nie miał talentu. Postać Patricka Verony, w którą się wcielił, jest uwielbiana przez nastolatki na całym świecie, może przez to, że pod maską niebezpiecznego ucznia skrywał osobę delikatną? Dziewczyny lubią złych chłopców i emo – uświadomiłam sobie to po obejrzeniu najlepszej parodii anime Naruto – Naruto Abridged i w tym wypadku doskonale się to sprawdza.

Wnioski po filmie – więcej Heatha Ledgera; dajcie mi własnego Heatha Ledgera + Stany Zjednoczone to dziwny kraj. Przejaskrawiony podział uczniów doskonale to pokazuje, są pięknisie, są kujony, są kowboje i Ci, co udają rasta (te dwie ostatnie grupy mnie rozbawiły). Podział na kasty, liczy się ile kto ma kasy, jak jest popularny, a z zasady im bardziej popularny, tym bardziej próżny. Ci mniej ważni z boku przyglądają się popularnym, chcąc być takimi samymi. Kat wyłamuje się z tego schematu, Patrick też, ale Bianca, siostra Kat, tkwi w samym środku. O, zapomniałam wspomnieć o młodym Josephie Gordon-Levicie, w Incepcji grał świetnie, ale jako nastolatka też się przyjemnie go ogląda (on i jego filmowe pomysły były sooo kawaii!)

To sum up, jestem zachwycona! I potrzebuję więcej takich pociesznych filmów, które z miejsca poprawiają humor i sprawiają, że w czasie oglądania człowiek się szczerzy do ekranu, tak jakoś bez powodu. Ścierają się w nim kompletne przeciwieństwa, niektóre sytuacje są przerysowane, ale doskonale dopełniają akcję. Stawiam 5 i zachęcam wszystkich, którzy pragną ciepłej historii na wieczór, przy której mogą płakać i się śmiać, a nie będzie to kompletny zapychacz czasu, bo i wynieść coś można z niego. O, i można cofnąć się trochę w czasie (trochę – o minimum dziesięć lat) i powspominać, jak się wtedy żyło, co było na topie. Właśnie! Muzyka była genialna! A żeby podsumować film w jednym zdaniu – świetna historia o amerykańskich nastolatkach okraszona dużą dawką humoru i nastroju z końca dwudziestego wieku.  Chcę więcej-!