,,Bezduszna" Gail Carriger

Autor: Gail Carriger
Tytuł: ,,Bezduszna"
Ilość stron: 318
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
    Po ,,Bezduszna" sięgnęłam zaciekawiona pomysłem autorki. Pierwszy raz stykam się z postacią bez duszy w literaturze. Warto dodać, że tą postacią jest stara panna, bratająca się z wampirami i wilkołakami. Do grona wielu pochlebnych recenzji debiutu pisarskiego Gail Carriger dołącza także moja, którą właśnie macie przed oczyma.
    Po pierwsze, Alexia Tarabotti nie ma duszy. Po drugie, jest starą panną, żyjącą w wiktoriańskim Londynie. Po trzecie, zostaje zaatakowana przez wampira, co stanowi oburzające naruszenie zasad dobrego wychowania. A co się dzieje potem? Sprawy lecą na łeb, na szyję, gdyż ów wampir ginie z jej ręki ( a raczej parasolki), a nieznośny lord Maccon (hałaśliwy, gburowaty i zabójczo przystojny wilkołak), z którym ma na pieńku, z rozkazu królowej Wiktorii wszczyna śledztwo. Ale to jeszcze nie jest duży problem. Jedne wampiry znikają, drugie pojawiają się znienacka, jakby spod ziemi. Alexia jest poważnie zagrożona i ściga ja tajemniczy osobnik z woskową twarzą. Z opresji, za każdym razem, ratuje ją wyżej wspomniany lord Maccon. Nie można zapomnieć o tym, że jej zdolności neutralizują siły wampirów i wilkołaków. I to własnie wpędza ją w tarapaty, z których nie za bardzo wyciągnąć może ją jej wybawiciel.
    Od samego początku czytania byłam, i nadal jestem, zachwycona językiem, jakim opisuje wydarzenia autorka. Zapominałam, że mam do czynienia z powieścią z 2009 roku, a nie z XVII. ,,Bezduszna" jest pełna przemyślanych słów, ciętej riposty, a także czarnego humoru.
    Zaskoczyła mnie idea z duszami. Mianowicie, wampiry i wilkołaki stały się postaciami nadprzyrodzonymi, ponieważ mają duszy za dużo. Jest to świeży temat. Od razu (czyli w czasie czytania) nasunęły mi się na myśl pytania: Czym tak naprawdę jest dusza i gdzie można ją znaleźć. Autorka nie przynudzała. Fabuła jest zgrabna i wciągająca. Jest to trzecia książka, w której trawię wampiry. W innych obrzydzają mi one wszystko.
    Bohaterowie zasługują na niekończące się masy pochwał. Wszyscy, bez wyjątków, są znakomicie skonstruowani i bardzo interesujący. Najbardziej zaciekawiła mnie postać Alexii. Dziewczyna (jeśli można ja tak nazwać) ma talent do irytowania wszystkich wokoło siebie. Uwielbia czytać książki (tak!) i jest bardzo mądra. Rozśmieszał mnie jeszcze Collan Maccon, choć nie mogłam uwierzyć, do jakiego oddania jest zdolny, wobec ukochanej kobiety, która doprowadzała go do szału.
    Autorka stworzyła mistrzowski świat, pełen intryg i genialnych bohaterów. Jak najbardziej książkę polecam, nie znajdując w niej żadnych wad. Jest to najlepszy paranormal romance, jaki kiedykolwiek czytałam. Tylko okładka nosi ślady moich palców:( ...Jakoś to przecierpię.

Moja ocena: 6/6