Intruz, Andrew Niccol (2013)

To, że czytałam książkową wersję Intruza dawno temu, bardzo mi pomogło. Pamiętam, że byłam zachwycona i nie dowierzałam, że coś tak dobrego wyszło spod palców Stephanie Meyer. Na ekranizację poszłam, choć przez moment wątpiłam, czy jest sens, ale teraz nie żałuję tej decyzji. Mogłam potraktować film jako odrębny twór. Wreszcie. I przez te dwie godziny po mojej głowie nie kołatały się myśli pełne przekleństw w stosunku do tych, którzy zmieniali niektóre wydarzenia. Dzięki temu mogłam rozkoszować się pięknem obrazu i muzyki bez zbędnych jęków.

Tak, wyszłam z projekcji z otwartymi ustami. Tak, prawie przez cały seans miałam oczy jak spodki. Tak, już na samym początku, kiedy zobaczyłam prawdziwy wygląd Wagabundy, a w tle leciał świetny utwór, łzy ruszyły podbijać moje policzki. Tak, nie do końca mogę zrozumieć falę krytyki wylewającą się z klawiatur i ust. Intruz jako film radzi sobie świetnie.

Chyba najlepszym dla mnie podejściem jest kompletnie nie przejmować się wszystkimi nowinkami i opiniami na temat różnych ekranizacji, tylko spontanicznie się na nie wybrać. Wtedy nie będę mieć zbyt wielkich oczekiwań, a może zostanę bardzo pozytywnie zaskoczona, tak jak wczoraj.

Dlaczego warto wybrać się na Intruza?

>Aktorzy przedstawieni jako bohaterowie nie rażą w oczy, ba, miło się ich ogląda, pomimo że odstają trochę od swoich pierwowzorów. Fanfary należą się Diane Kruger za fantastycznie zagraną rolę Tropiciela i Maxowi Ironsowi za rolę Jareda.

>Zdjęcia się boskie! Nie mogłam przewidzieć, że zwykłe wnętrze skały czy też najnormalniejsze amerykańskie miasto, lekko odpicowane wywołają na mym obliczu błogi uśmiech.

>MUZYKA! Dawno nie słyszałam tak dobrych utworów w jakimś filmie! I tak dawno nie zachwyciłam się takowymi! Antonia Pinto jako kompozytora dotąd nie kojarzyłam, ale będę bacznie śledzić jego karierę – ukradł moje serce Soul Inside.

Postanowiłam napisać ten tekst zainspirowana dzidami z grotami krytyki krążącymi po Internecie. Chcę Was zachęcić do niezbyt pochopnego osądzania tego obrazu – moim zdaniem ekipa filmowców wykonała wspaniałą pracę zasługującą na uznanie. Rezerwa, z którą podchodzę do ekranizacji, dzięki Intruzowi powoli paruje, a może wróci po Mieście Kości – mam nadzieję, że nie. Wczorajsza wyprawa do kina była jedną z lepszych w moim życiu… Nie do wiary… Poszłam na ekranizację takiego Intruza i wyszłam ze ślinotokiem równym temu, z którym wypatoczyłam się po Atlasie Chmur… I mam w nosie, że paring Ian – Wanda został spłycony!

PS: TYLKO NIE WOLNO IŚĆ Z NASTAWIENIEM, JAKBY TO MIAŁ BYĆ NAJLEPSZY FILM SCI-FI WSZECH CZASÓW. TO NIEZDROWE (Przecież oparte jest to na książce dla nastolatek)