Jakub Ćwiek, Dreszcz

Rychu Zwierzchowski wiedzie żywot pasożyta-luzaka – sex, drugs and rock’n’roll. Pije, pali, gra na streecie i usilnie stara się nie znaleźć poważnej, regularnej pracy. Utrzymuje go córka, która co jakiś czas dba o uzupełnienie jego pustego portfela. Całe życie Dreszcza to koncerty i AC/DC ponad wszystko. Są przyjaciele i wrogowie, choć tych drugich rzecz jasna więcej. Aż pewnego dnia Dreszcz obrywa piorunem i … zyskuje nowe supermoce. Tylko czy to coś zmienia?

Nie lubię AC/DC. Nie lubię i już. Dlatego też nie słuchałam ich w trakcie lektury. Co więcej, nie jestem wielką fanką Ćwieka. Czytałam Kłamcę, ale irytował mnie brak zbytniej spójności, jako że wszystkie tomy tej serii składają się z opowiadań. Dałam jednak autorowi drugą szansę i zabrałam się za Dreszcza z okładką, która oczywiście przykuła mój wzrok – wszystko przez naszywki z Iron Maiden i Led Zeppelin. Ach, moje klimaty…

Niestety nie jestem zachwycona. Pomimo tego, że autorowi poprawił się styl pisania na lepsze, nadal mam problemy ze zrozumieniem sensu całej książki. Rychu to postać karykaturalna, a jego realność jest tak wielka, że aż jej nie ma. Nie mogłam przekonać się do Alojza i Benjamina, niby są to postacie ciekawe, lecz trochę nie pasują do całej akcji. Benjamin chyba bardziej – to młody chłopak, który zachciał być Alfredem dla Batmana. Batmanem zrobił Rycha, który oberwał piorunem. Cała idea fabuły nie jest powalająca – Jakub Ćwiek walczył zacięcie o oryginalność i ją zyskał w oczach wielu czytelników, lecz do mnie nie trafił.

Przez wzmianki o utworach i muzykach przypomniał mi się pewien niewypał Anety Jadowskiej, aczkolwiek w tym momencie naprawdę muszę pogratulować tutaj autorowi, że przez te wszystkie lata aktywności pisarskiej zaczął o wiele lepiej tworzyć. O wiele lepiej – tak, że przyjemnie się czyta, że słowa w miarę dobrze oddają świat wymyślony i pozwalają w nim utknąć.

Wbrew swojemu postanowieniu (nie będę kontynuować serii, które niezbyt przypadły mi do gustu, tylko dlatego, że mają w sobie coś hipnotyzującego) stwierdziłam, że jak już kontynuacja Dreszcza się ukaże, to przeczytam. Chyba przez to, że z Ryśkiem łączy mnie muzyczna nić porozumienia, jakkolwiek by to nie brzmiało. Na razie chyba dam sobie spokój z Ćwiekiem i nie będę próbować  - nie, jeszcze nie teraz, jest tyle innych świetnych książek do przeczytania.

Osobom, które z fantastyką nie mają zwykle do czynienia, lecz czasem czują w sercu, ze muszą coś z tego gatunku przeczytać, powinno to przypasować. Historia Dreszcza wbrew pozorom jest w miarę przystępna, choć niewątpliwie szalona. Bardzo szalona… Wyobraźcie to sobie: wasz dziadek nagle wskakuje w wytartą ramoneskę, bierze gitarę i idzie na ulicę dawać czadu. To by było dziwne. Trochę niesamowite w naszym świecie. Dzięki temu Ćwiek funduje nam trochę zabawy ze swoją nową książką. Lecz tylko trochę, bo objętością to ona nie grzeszy. I czasem można się pogubić w wydarzeniach, jakoś tak niespójnie jest. Moja ocena – 3+. 

Za egzemplarz dziękuję księgarni Matras!