Jane Austen, Duma i uprzedzenie

Na początku dziewiętnastego stulecia każdy niezbyt zamożny ojciec córek – zwłaszcza kiedy miał ich na przykład pięć – nader często musiał zadawać sobie pytanie: kiedyż to w sąsiedztwie pojawi się jakiś odpowiedni kawaler? A kiedy już się pojawił, następowały perypetie, które Jane Austen z upodobaniem opisywała. Duma i uprzedzenie uznana została za arcydzieło w dorobku tej angielskiej pisarki, głównie dzięki zabawnym, zgoła dickensowskim opisom postaci głupich i niesympatycznych. Swoje znaczenie miały też melancholijna refleksja nad rolą pieniądza i pozycji społecznej, które decydowały o życiu młodej panny, oraz znakomity, powściągliwy styl, doskonale oddający harmonię opisywanego świata.

Grzeczniejsza wersja Heathcliff’a zwana panem Darcym jest przepełniona dumą. A Elizabeth, główna bohaterka, ma w sumie szczyptę uprzedzenia. O jak to się dobrze składa! Ona uprzedzona, on dumny, może jednak uda im się stworzyć jakiś tam związek, który będzie im dawał szczęście. Ale nie ma tak łatwo, przecież przez około trzysta stron, które mijają od ich pierwszego spotkania do zakończenia akcji, może się wiele zdarzyć. Można z nienawiści przejść w miłość, dać kosza paru dobrym partiom, zwiedzić trochę Anglii, poznać wpływowe osóbki, pokłócić się z matką, a także robić za podporę zranionej sercowo siostry. Tak, w ciągu tych trzystu stron może się dużo wydarzyć.

Miałam nadzieję, że jednak skończę czytać Annę Kareninę. Daremnie. Ku mojemu niezadowoleniu utknęłam gdzieś w połowie, a ukojenie memu sercu mogły przynieść tylko: a) ponowna lektura Wichrowych Wzgórz; b) lektura czegoś z dziewiętnastego wieku. Akurat miałam pod ręką Dumę i uprzedzenie, pomyślałam: czemu nie?, stoczyłam krótką potyczkę z nużącym uczuciem na samym początku, a potem oddawałam się wieczornej sesji czytania, byleby tylko dotrzeć do końca i dowiedzieć się, co tym razem pan Darcy zrobi.

Jane Austen postacią pierwszoplanową uczyniła dość młodą dziewczynę, na oko dwudziestoletnią, która inteligencją prześciga wiele panien na wydaniu. Ma sprawne oko do szczegółów i stara się nie wydawać opinii zbyt pochopnie (zazdroszczę jej tego!). Analizuje wydarzenia i przebija mgłę obłudy. Kompletnie różni się od młodych dziewczątek myślących o sprawach przyziemnych. I o tym, że tutaj, zaraz obok, stacjonuje pułk X i że może tam jest paru interesujących mężczyzn. Kurczę, tej postaci nie da się nie lubić!

Naprawdę czytało mi się świetnie! Momentami (pod koniec…) z napięciem przerzucałam kartki ryzykując zacięcie się papierem tylko po to, żeby zobaczyć, za ile pojawi się na horyzoncie pan Darcy. Moją pierwszą przygodę z twórczością Jane Austen mogę uznać za niezwykle udaną! Przybliżone mi zostały realia XIX w. i mogę stwierdzić, że czyta się o tym bardzo dobrze, ale zostaję w XXI wieku :). Język, jaki wtedy był w użyciu, jest wprost wspaniały! Sama chciałabym móc tak pięknie mówić, bez niektórych słów śmieciowych i zapożyczeń z języka angielskiego. Tyle archaizmów, które od teraz wprowadzę do własnego słownika! Drodzy czytelnicy mojego bloga, apeluję, czytajmy klasykę! Czytajmy dzieła docenione, które, choć stereotypowo uważane za nużące, wcale takie nie są. Zapewniają rozrywkę na długie godziny, pozwalają się odprężyć i nie możemy potem stwierdzić, że przebimbaliśmy tyle i tyle nad jakimś gniotem. Naprawdę, rozważcie moje słowa! Ocena, jak to w przypadku tak świetnych historii pełnych ironicznego spojrzenia na świat, jest równa szóstce. 

Pride and prejudice, 1813 r.

Na razie niestety muszę zaprzestać czytanie pozycji z listy 100 najlepszych książego wg. BBC, ponieważ listonosz przyniósł mi paczuszkę z nową częścią PLL (nie mogłam się powstrzymać, a miałam przecież zerwać z młodzieżówkami...)