Janet Evanovich, Po pierwsze dla pieniędzy

Kiedy wylatujesz z pracy, windykator zajmuje ci samochód, a matka zabawia się w swatkę, jesteś gotowa desperacko chwycić się absolutnie każdego zajęcia. Nawet jeśli oznacza to, że zamiast wklepywania danych do arkuszy kalkulacyjnych będziesz łapać bandziorów. Gorzej, jeśli jednym z nich jest facet, który wykorzystał cię na podłodze cukierni. A konkretnie, to za ladą z eklerkami. No, ale to było dawno temu. Naprawdę, nic osobistego.

Nie do końca wiem, czy aż takim wstydem byłoby się przyznać, że najpierw Stephanie Plum znałam tylko z filmu, a do papierowego pierwowzoru wcale mnie nie ciągnęło. Ostatnio diabeł mnie podkusił i nabyłam część pierwszą serii dzięki temu, że była dołączona do Glamour (nie lubię tego czasopisma, ale się poświęciłam). Jakkolwiek znałam już początkowe przygody Śliweczki, wciąż niemałą radość sprawiało mi czytanie o coraz większych kłopotach, w które się pakowała ze strony na stronę. Do powszechnej wiedzy należy fakt, że seria to same czytadła (czytadło = książka, którą się łatwo, przyjemnie czyta, ale o niewielkiej wartości literackie – sjp.pwn.pl), toteż moi drodzy czytelnicy nawet nie ważcie się spodziewać czegoś więcej!

Jeśli: a) potrzebujecie chwili odpoczynku po ciężkich wydarzeniach/trudnej lekturze/kilku trudnych lekturach; b) macie ochotę na odprężenie się; c)nie chcecie się zbytnio wysilać – Po pierwsze dla pieniędzy to idealna propozycja dla Was! Uspokoi, sprawi, że pośmiejecie się trochę z absurdalności wydarzeń i dziwnych zbiegów okoliczności. Jednakże, patrząc na powieść nie przez pryzmat zabawy, a czegoś poważniejszego, to… nie ma czego w niej szukać.

Lekki język nawet momentami wpędzał mnie w stan irytacji, gdyż starałam się choć w jakimś stopniu odpocząć od odmóżdżaczy (od książek też miałam pewną przerwę, ale to przemilczmy). Wydarzenia zbyt przewidywalne, główna bohaterka zbyt roztrzepana, znalazłabym milion powodów, żeby nie polecać tej książki. A i sama nie mam parcia by czytać kolejne części, jakoś mnie do tego nie ciągnie. Niestety czy stety? Chyba stety. Jestem głodna ambitnych lektur, więc jeśli ktoś ma nastawienie jak ja – nie polecam.

Co jak co, jednak jest to  jeden z najlepszych czasoumilaczy, jakie kiedykolwiek czytałam. Mamy teraz wakacje, to akurat, jeśli znajdą się jakieś istoty, które dotąd jak ja jeszcze nie tknęły Śliweczki, zapraszam, poznajcie Stephanie, pośmiejcie się z niej i jej zachowań, czyli po prostu poprawcie sobie humor i spędźcie leniwy dzień nad lekturą. Nie zrażajcie się jej szaleństwem, można się do niego przyzwyczaić a nawet je polubić. Po dłuższym zastanowieniu i przetrawieniu wystawiam ocenę 3, pasującą jak ulał do tego typu rozrywki.