Lauren Oliver, [requiem]

Rewolucja rozlewa się na cały kraj, oddziały rządowe śledzą i brutalnie tępią grupy Odmieńców. Jako członkini ruchu Lena znajduje się w samym centrum konfliktu. Rozdarta między Aleksem i Julianem walczy o swoje życie i prawo do miłości.  W tym samym czasie Hana prowadzi bezpieczne, pozbawione miłosci życie u boku narzeczonego – nowego burmistrza Portland. Wkrótce drogi dziewczyn znów się zejdą, a ich spotkanie doprowadzi do bolesnej konfrontacji.

Do mojego umysłu wdziera się pewne wspomnienie: pamiętam, jak zachywcona byłam [delirium]. Pojawia się także to drugie, mniej pozytywne: [pandemonium] aż tak mnie nie porwało. Autorka na szczęście uratowała poziom swoim kunsztem pisarskim i magią, którą tchnęła w każde słowo – bez tego byłabym jeszcze mniej uradowana. Nie do końca spodobało mi się przeniesienie akcji do Głuszy – wydarzeniom zabrakło wyrazistości dominującej w części pierwszej trylogii.

Jednakże, jak to mówią najstarsi Indianie, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przemęczyłam się czytając o perypetiach Leny po pamiętnych wydarzeniach, kiedy to po raz ostatni widziała Alexa, często traciłam zainteresowania poprzez podział na teraz i wtedy. [requiem] zaskoczyło mnie. Naprzemienne ułożenie rozdziałów z punktu widzenia Leny i Hany urozmaicało moją przygodę w Portland i okolicach. Początkowo, jeśli nie przeczytałam magicznego druczku dotyczącego narratorki, nie rozróżniałam ich. Potem jednak się przyzwyczaiłam i nie miałam takiego problemu.

Zburzcie mury. W przeciwnym razie będziecie żyć ostrożnie, w lęku, będziecie budować barykady przeciwko nieznanemu, odmawiać modlitwy, by odegnać ciemność, i szeptać wersy pełne trwogi. W przeciwnym razie nigdy nie poznacie piekła. Ale nie poznacie też nieba. Nie dowiecie się, co to znaczy oddychać pełną piersią, ani nie zaznacie radości latania.

Ze strony na stronę stopniowo budziły się we mnie niepokój i napięcie. Do tego miałam złe przeczucia – bałam się, że autorka zaserwuje mi zakończenie na miarę tego pamiętnego z 7 razy dziś. Słowa z ostatniej strony przepełniły mnie takim wzruszeniem, że pierwszy raz od dawna płakałam w trakcie lektury. Żeby nie było za prosto, powieść ucięto w miejscu, gdzie nie wszystko jest wyjaśnione – Lauren Oliver zostawiła sobie furtkę, dzięki której czytelnik może sam dopowiadać pewne fakty. Pod sam koniec dosłownie z książki buchał ogień – tyle się działo.  Tyle się działo, a napięcie ze mnie nie uleciało. Och, jak się cieszę, że trzecia część jest o wiele lepsza niż druga! Pierwszej nie przebiła, ale jednak ma w sobie coś takiego, z powodu czego całą serię będę wspominać z niesamowitym sentymentem – o Lenie i dynamicznej zmianie jej zachowania, osobowości postaram się nie zapomnieć.

Czas na podsumowanie całej serii – jest świetna! Mogę ją spokojne dopisać do listy must read dla młodych czytelników. Zasługuje także na polecenie fanom różnorodnych antyutopii – jest jedną z lepszych. Cytując samą siebie: Delirium jest książką, która mnie oczarowała, antyutopią, po którą będę sięgać w momencie największej melancholii, będę ją czytać wiele razy – to jest powieść właśnie tego typu, taka, którą zawsze wymienia się w gronie ulubionych. Tym akcentem kończę ten tekst, stawiam po raz kolejny 5+ i idę czytać książki – mam wenę, mam wenę, mam wenę! 

[delirium] | [pandemonium] | [requiem]