Paramore, Paramore

Po trzech płytach, piosence (a nawet dwóch!) do Zmierzchu i ogromnym sukcesie komercyjnym powracają w nieco podziurawionym składzie. Hayley, Taylorowi i Jeremy’emu udało się utrzymać razem po spięciach z poprzednimi członkami zespołu i stworzyli krążek pełen dojrzałych kawałków, z których aż wypływa smaczny, słodki sok. Nie zapomnieli także o tym, żeby udowodnić, że nadal potrafią się dobrze bawić muzyką, co doskonale słychać w pociesznym Still Into You. Można mnie śmiało wepchnąć do szuflady podpisanej: poznałam Paramore dzięki Belli bez mimiki twarzy i diamentowemu Edziowi. Nie będę się tego wypierać, bo co jak co, ale ekranizacje sagi Stephanie Meyer muzykę mają świetną. Przecież na ścieżce dźwiękowej znajdziemy Linkin Park, Muse, Florence + the Machine czy też Paramore, na którym tutaj się skupiam.

Cieszę się, że nabyłam tę płytę. Naprawdę. Jestem nią kompletnie oczarowana. Przez bity tydzień zdzierałam ją w odtwarzaczu bądź męczyłam na iPodzie, byleby tylko jak najlepiej wsłuchać się w teksty moich ulubionych utworów. Przyznać muszę, że i single i ich teledyski są świetnie wykonane, choć więcej braw należy się jednak Now, piosence, dzięki której zapragnęłam mieć nową odsłonę trio z Franklin. Ale nie tylko o Now się rozchodzi. W poczet moich najukochańszych wchodzą: Fast In My Car, ww Still Into You, Ain’t It Fun, Part II - to te z szybszym tempem, które doskonale służą jako akompaniament do biegania, pląsania czy po prostu wykonywania czegoś z entuzjazmem. Niesamowicie poprawiają mi humor, a i teksty są chwytliwe i ciekawe. So what are you gonna do when the world don’t orbit around you? / Ain’t it fun/ Living in the real world/ Ain’t it good/ Being on your own

Z bardziej ckliwych, wolniejszych, przynoszących odprężenie i dających chwilę na refleksje i głębsze zastanawianie na wyróżnienie zasługują na pewno: Last Hope, czy też Future. To ostatnie pokochałam tak bardzo, że aż przepisywałam tekst, bo w moim wydaniu akurat do numeru siedemnastego ktoś poskąpił. Na początek w miarę spokojnie, z głosami członków zespołu w tle, nieco przytłumiony wokal i aranżacja, aż w pewnym momencie rozkręca się i zostawia słuchacza w otępieniu nawet po ostatnim takcie. Słowa są niewątpliwie piękne, a w połączeniu z muzyką tworzą coś na styl arcydzieła na płycie. Przy którym co wrażliwsi mogą się wzruszyć. To najlepszy kawałek na tytułowej płycie Paramore. I chyba najlepszy z ich wszystkich.

Zdziwiło mnie to, że upchnęli parę interludiów (tak to się odmienia?) pomiędzy dłuższymi utworami. Jest ich dokładnie trójka: Interlude: Moving On, Interlude: Holiday, Interlude: I’m Not Angry Anymore. Wszystkie są stworzone w podobnym klimacie: tylko głos Hayley i gitara akustyczna. Pozwalają się odprężyć i są jak cisza przed burzą, bo potem pojawia się takie Ain’t It Fun i mur spokoju jest zburzony.

Cała płyta mogłaby być puszczana w radiu, bo i zespół pewnie zyskałby większe grono fanów (jakby jeszcze tego potrzebowali..). Po parunastu odtworzeniach ciurkiem nie znudziła mi się i na razie się na to nie zapowiada. Właściwie także dlatego stawiam 5+ i dopisuję przydomek: najlepsza płyta poznana w maju. Dajcie się ponieść szaleństwu głosu Hayley, basom Jeremy’ego i gitarze Taylora . Niech energia będzie z Wami!