Michael Grant, GONE faza szósta: Światło

W ETAP-ie spędzili prawie rok. Przeżyli głód, zarazę, bezpardonową walkę o władzę. Przetrwali. Jednak zapłacili za to wysoką cenę. Teraz, gdy ratunek jest na wyciągnięcie ręki, znów można pozwolić sobie na słabość. Przejrzysta bariera przyciąga jak magnes. Ludzie przestają pracować, z trudem budowana społeczność rozpada się jak domek z kart… Radość jest jednak przedwczesna. Bariera nie znika. Jeszcze kilka dni, a  najmłodsi mieszkańcy ETAP-u zaczną umierać z głodu na oczach bezsilnych rodziców.

Po Niepokoju, Głodzie, Kłamstwach, Pladze i Ciemności przyszła kolej na Światło. Zakończenie sześciotomowej serii. Pożegnanie się raz na zawsze z ETAP-em, który utrwalił się w pamięci i wspomnieniach czytelników i tych, którzy przeżyli. Z Astrid, Samem, Laną, Bryzą, Dekką, Tylor, Ediliem, Quinnem, Cainem, Dianą i Gaiaphage zaprzyjaźniłam się trzy lata temu, kiedy to po raz pierwszy sięgnęłam po GONE: zniknęli. I przez te części dzielnie trwałam w podziwie do autora, że wykreował tak przerażający i obezwładniająco realistyczny świat. Najbardziej drastyczna dla mnie chyba była Plaga…

Biorąc pod uwagę WSZYSTKIE wydarzenia z poprzednich pięciu części, koniec nie był spektakularny. Ale nadal był końcem – wreszcie bohaterowie zostali uwolnieni. Prawda, musieli się nieźle namęczyć. Nabojować. Napoświęcać. Podobało mi się zakończenie. Naprawdę. Podobała mi się obecność Caine’a w tym wszystkim. Jego drobna, bo drobna, ale przemiana. To, że ukazał skrawek swojego wnętrza. Zyskał trochę mojego respektu swoim zachowaniem. Sam natomiast trochę mnie poirytował. W sumie od początku czasem miałam go dosyć, bo jego bohaterstwo, a raczej głupota, nieźle działały na nerwy. Przez całą serię moją ulubioną bohaterką była Lana. Nie do końca jestem pewna dlaczego. Ale po prostu ją polubiłam najbardziej. Może dlatego, że trzymała się na uboczu.

Nie spodziewałam się jednak, że szósta część tak szybko mi przeleci. Jasne, przecież w ETAP-ie wydarzenia gonią wydarzenia, ale jednak to uczucie, kiedy dotarłam do części Co było potem… Pomimo radości, którą czułam, czytając o późniejszych losach bohaterów, gdzieś czaił się smutek. Że to już koniec. Że ETAP zniknął. Że… że już nigdy więcej o nich nie przeczytam. Byłam blisko związana z tą serią. Naprawdę. Wiem, że jest wiele lepszych, ale ta wciąż wiele dla mnie znaczy i mam do niej niesamowity sentyment. Dlatego jest mi smutno. Nie ważne jak Michael Grant by spaprał tę część, nadal łezka kręciłaby mi się w oku.

A nie spaprał tej odsłony serii w żadnym wypadku. Napisał ją bardzo dobrze (jak wszystko zresztą) i w dobry sposób pożegnał się ze wszystkimi, którzy utknęli kiedyś pod kopułą. W ramach chłodu w stosunku do tych, którzy oddali życia dla dobra innych, wystawiam 5+. Także z sentymentu, biorąc pod uwagę świetność całej fabuły, bohaterów, patrząc od technicznej strony. Seria GONE to obowiązkowa lektura dla nastolatków. I jest nią już od lat. Mam nadzieję, że to się nie zmieni, bo warto, powiadam, warto ją przeczytać.

Omomom, 19 października idę na jego koncert, omomom :3