Nevermore-Kelly Creagh

,,Kapitan szkolnej drużyny cheerleaderek, Isobel Lanley, jest przerażona, gdy nauczyciel każe jej pracować nad projektem z literatury w parze z Varenem Nethersem. Jakby mało było tego, że dzień oddania pracy zbiega się w czasie z najważniejszym meczem szkolnej drużyny, Isobel musi spędzać swój czas w towarzystwie jednego z najbardziej antypatycznych i nielubianych facetów w szkole. Co więcej – sardoniczny, obojętny i zdecydowanie trudny w obsłudze Varen, nie kryje, że nie ma najmniejszej ochoty wziąć na siebie pracy Isobel. Dopiero gdy Isobel, wiedziona niezdrową ciekawością, zagląda do notatnika Varena i odkrywa w nim dziwne zapiski oraz niepokojące szkice, postanawia, że jednak zmusi się do współpracy z dziwacznym gotem. Ciekawość to, jak wiadomo, pierwszy stopień do piekła. Isobel szybko zaczyna szukać wymówek, by tylko spędzać czas z Varenem. Odsuwa się od przyjaciół i zrywa z autorytarnym chłopakiem, narażając się na szkolną ekskomunikę. Dziewczyna, niczym ćma do płomienia, lgnie do dziwnego świata Nethersa – świata, w którym ożywają koszmarne historie Edgara Allana Poego... Zafascynowana Varenem i jego fantasmagoryczną rzeczywistością, Isobel odkrywa, że sny, podobnie jak słowa, mają wielką moc, a największym zagrożeniem dla człowieka, jest on sam. Czy uda się jej ocalić Varena przed cieniami, które on sam powołał do życia?’’

O ,,Nevermore” jest głośno już od jakiegoś czasu. Zaczęła Pani Joanna z wydawnictwa Jaguar, potem dołączyli do tego blogerzy zachwalający wszędzie książkę, więc, na dobrą sprawę musiałam przeczytać, i dowiedzieć się, czym się tak zachwycają.. Nastawiłam się bardzo, byłam przeszczęśliwa, gdy powieść wreszcie wpadła w moje łapki, a tu…

Zawiedzenie. Ogromne zawiedzenie. Książka jest dla mnie pozycją przeciętną. Przeważają w niej przewidywalność i stereotypowość, która mnie irytowała. Z góry mogłam się domyślić, jak powieść się skończy, co się stanie z głównymi bohaterami. A przez stereotypowość i przesadzenie czasem odechciewało mi się czytać. Zwykłe czynności były wyolbrzymione, a normalni ludzie-traktowani jak szaleńcy, którzy powinni trafić do psychiatryka, lub, od razu, na stos, czy jak głupiutkie istoty.

Nie mogę nie wspomnieć o nawiązaniach do twórczości Edgara Allana Poe. Cóż, do mnie to nie trafiło. Co chwila historia była przerywana przez jakiś jego wiersz/opowiadanie, które teoretycznie powinno spowodować ciarki na moich plecach, ale nic podobnego się nie wydarzyło. Przeleciałam je wzrokiem, zapadły mi w pamięć i to wszystko.

Ale, pomimo mojego niezadowolenia z książki, pojawił się ogromny plus, dzięki czemu pozycja dostanie ocenę dobrą.. Jest nim Varen, dla którego mogłabym się poświęcić i jeszcze raz przeczytać ,,Nevermore”. Nie ważne, że jego sposób bycia był przesadzony, itd. Uwielbiam go za całokształt, i zapewniam, że warto dla niego samego zapoznać się z powieścią Kelly Creagh.

Podsumowując, ,,Nevermore” jest pozycją średnią. Nie zachwyciła mnie, i nie zapadnie mi w pamięć(tylko sam Varen), a tworzenie kontynuacji wydaje się być zupełnie absurdalne i niepotrzebne. Stawiam 3+, głównie za postać Varena, a także za to, że fabuła trzymała się kupy, a język, jakim autorka pisze jest dość ciekawy. Nie wiem, czy polecać-Ci co już chcieli się zapoznać, zapoznali się, Ci co nie chcą, nie zrobią tego. Ja jestem na nie.

Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Jaguar! Dziękuję J