Gwen Hayes, Śniąc na Jawie

Niebezpieczeństwo nie zawsze wita cię obnażonymi kłami. Niekiedy uwodzi delikatną pieszczotą, westchnieniem rozkoszy, a potem dopiero zmienia się w krwiożerczą bestię. Z miłością jest tak samo. Miłość uwiodła moje serce i duszę, zmieniła mnie na zawsze, a potem – jedną złożoną pod przymusem przysięgą – wystawiła na straszną próbę moje człowieczeństwo. A mimo to nie żałowałam. Tak właśnie myślałam, kiedy przenikałam pozaziemską zasłonę rozdzielającą dwa światy:  ten, w którym powinnam żyć, i ten, z którego uciekłam. Świat Podziemia.

Jak się nanarzekałam na paranormalne romanse ostatnimi czasy, tak trafiłam wreszcie na coś porządnego. Dobrze wspominam Strąconych Gwen Hayes, czytało się bardzo przyjemnie, fabuła była ciekawie wymyślona, akcja nieźle poprowadzona. Oczywiście, mogłam źle pamiętać, i część druga mogłaby być kompletnie nie na poziomie, nienadająca się do czytania. A jednak … Jest dobrze!

Wreszcie nastoletnia miłostka jest na wyższym poziomie! Autorka nie bawi się w dziecinne zauroczenia, chodzi tu bardziej o poświęcenie, wspólne przywiązanie i uczucie takie, które nakazuje oddać swoje życie za osobę ukochaną. Brzmi trochę utopijnie i być może stwierdzicie, że takie rzeczy się nie zdarzają, ale wtedy ja odpowiem krótko – wystarczy tylko uwierzyć, a wtedy wszystko będzie możliwe. Właśnie, wiara. Wiara prowadziła Theię dalej, dawała jej siłę do walki z demonami (nie tylko jako istotami, ale też demonami przeszłości i umysłu). Co więcej, Gwen Hayes postanowiła rozwinąć wątki przyjaciółek Thei – Amelii i Donny, dwóch skrajnych osobowości. Męskie sylwetki nie zostały jednak pominięte, główne skrzypce gra Haden, ale autorka nie zapomniała o paru postaciach wspomnianych w części pierwszej i dała im trochę linijek na rozwinięcie swojej historii.

Całość : http://paranormalbooks.pl/2012/12/26/recenzja-sniac-na-jawie-2/