John Stephens, Szmaragdowy Atlas

,,Pewnej zimowej nocy siły ciemności wyrywają z rodzinnego domu troje dzieci. Dziesięć lat później Kate, Michael i Emma wciąż nie mają pojęcia, co się wtedy stało i gdzie się podziali ich rodzice. Odpowiedź może dać zaczarowany atlas. Uwalniając drzemiącą w nim moc, dzieci przenoszą się do miejsca, którym włada piękna księżna- wiedźma. Kate i jej rodzeństwo przeżyją niewiarygodną przygodę – odnajdą uwięzione dzieci, staną oko w oko z krwiożerczymi wilkami, stoczą bitwy na śmierć i życie, spotkają olbrzymów i rozpoczną poszukiwania trzech ksiąg o niewyobrażalnej mocy.’’

Trójka dzieci bez rodziców wkroczy w świat magii i dowie się, że to, to i to jest możliwie. Brzmi banalnie, nieprawdaż? Bo takie jest. Ale wszystko zależy od oprawy, bo na pozór banalna historia może okazać się perełką pośród książek, nie tylko o tematyce młodzieżowej, gdzie króluje schematyczność. Dzisiaj będzie o ,,Szmaragdowym Atlasie "Johna Stephensa, z którego lekturą zwlekałam kilka miesięcy, aż wreszcie wczoraj naszła mnie ochota na tę powieść.

Historia sama w sobie jest ciekawa, po przeczytaniu samego opisu śmiałam się, że będzie to połączenie ,,Opowieści z Narni” i ,,Serii Niefortunnych Zdarzeń”. Później okazało się, że to w miarę trafne porównanie, bo w ,,Szmaragdowym Atlasie” znalazłam cechy obydwu wymienionych wyżej powieści. Ale to nie działa na niekorzyść, książki, którą aktualnie chcę omówić, o nie! To sprawia, że wiemy, czego się spodziewać, a taka wiedza często jest przydatna, nawet bardzo.

Troszkę dziwnie się czułam czytając tę powieść, ponieważ moim skromnym zdaniem jest ona adresowana do troszkę młodszych czytelników – wnioskuję to po języku, a także wieku głównych bohaterów (oczywiście zdarzają się wyjątki od reguły).  Do tego niektóre rzeczy wydawały mi się takie zwyczajne, proste, bez polotu. Czyli nic nowego. Ale pomysł tajemniczych ksiąg jest ciekawy, nie przeczę ;)

Gdzieś tak w połowie lektury zaczęłam się nieco nudzić, bo dla mnie z góry było wiadomo, że zrobią to, to i to. Były elementy zaskoczenia, była zła księżna (którą tak troszkę polubiłam), byli główni bohaterowie, których nie da się nie lubić (Emma najlepsza!). Ogółem, wszystko jest w porządku, jednakże dla mnie to było troszkę za mało, brakowało mi poważniejszej intrygi.

Jest to na pewno dobra lektura dla młodszych czytelników, starsi mogą po nią sięgnąć – jeśli bardzo tego pragną. ,,Szmaragdowy Atlas” był dla mnie miłą odskocznią, czytało mi się dobrze, aż nabrałam ochoty na obejrzenie sobie pierwszej części Narni. I to w sumie byłoby na tyle, jeśli chodzi o moje zdanie o tej książce – stawiam 4 i polecam, jeśli interesują Was tego typu historie.

Za książkę dziękuję Panu Krzysiowi i Wydawnictwu Bukowy Las! ;)