Haruki Murakami, Kafka nad morzem

Piętnastoletni Kafka ucieka z domu przed klątwą ojca na daleką wyspę Shikoku. Niezależnie od niego podąża tam autostopem pan Nakata, staruszek analfabeta umiejący rozmawiać z kotami, oraz młody kierowca z końskim ogonem, lubiący hawajskie koszule. Ojciec Kafki zostaje zamordowany i wszystkich trzech poszukuje policja. Po spotkaniach z zakochaną w operach Pucciniego kotką Mimi, Johnniem Walkerem i innymi fantastycznymi postaciami bohaterowie trafiają w końcu do tajemniczej prywatnej biblioteki, w której czas się zatrzymał. Nocami odwiedza ją duch młodziutkiej dziewczyny w niebieskiej sukience…

Po spokojnym i w miarę ustatkowanym Norwegian Wood nie sądziłam, że znów wpakuję się do rwącego strumienia, jakim jest szalona i nieujarzmiona wyobraźnia autora. Deszcz pijawek? Proszę bardzo. Staruszek analfabeta rozmawiający z kotami? Nic trudniejszego. A może… a może pół cienia? Żaden problem. Pod względem wydarzeń nietypowych Kafka nad morzem prześciga trylogię 1Q84 (w trakcie czytania myślałam, że jej już nic nie przebije…). Teraz mogę powiedzieć, że już nic mnie w życiu nie zaskoczy. O ile nie trafię na jeszcze bardziej pokręconą historię wymyśloną przez Murakamiego.

Tutaj język wydał mi się dość toporny i przyznam, że momentami potrzebowałam siekiery, żeby się przez niego przedrzeć, ale jak już się raz wciągnęłam to nawet pożar by mnie nie odciągnął. Zdecydowanie jednak pod koniec, zamiast niecierpliwie oczekiwać rozwiązania sytuacji, niecierpliwie oczekiwałam momentu, kiedy będę mogła spocząć w spokoju. Wydarzenia wydawały mi się tak nieprawdopodobne, że nawet mnie ciężko było w nie uwierzyć. I nie ważne, czy czytałam o sytuacji Kafki czy pana Nakaty i Hoshino, nadal chciałam to szybko zakończyć. Autor poddał mnie wielu próbom wytrwałości i wierności, nie raz mnie kusiło (na samym końcu!), by książkę odłożyć i trochę poczekać, ale byłam silna i nie dałam się tak łatwo.

Biorąc pod uwagę objętość i natłok zdarzeń zawartych na tych sześciuset stronach, uznać muszę, że to najcięższa jego powieść, jaką dotąd czytałam. Była dla mnie największym wyzwaniem, bo jest pełna symboliki i nietypowych postaci, złudzeń, metafor. W jednym momencie myślałam, że wiem, jak ta potyczka się zakończy, zaraz potem już niczego nie byłam pewna. Ogółem niektóre moje podejrzenia się sprawdziły, choć nie wszystko zostało porządnie wyjaśnione. Dlatego też, mózgu, kombinuj, dorób własną wersję wydarzeń, bo inaczej ta niewiedza będzie mnie dręczyć do końca mych dni.

I teraz ponownie przez najbliższe pół roku nie tknę jego powieści. Nie potrafię ich czytać ciurkiem. Nie chcę, żeby zlały się w jedność. Chcę je konsumować powoli, ze smakiem, przyswoić jak najwięcej, nie uronić ani słowa. Dlatego taka przerwa. (O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu się nie liczy!) Oceny liczbowej w tym wypadku nie chcę wystawiać. Kafka nad morzem to coś, co każdy czytelnik odbiera inaczej. Może zrozumieć w inny sposób. Może ocenić w jeden sposób. Pewna jestem jedynie tego, że w przypadku Kafki każde odczucia czytającego są inne, niepowtarzalne.