Marissa Meyer, Cinder

Cinder mieszka w hałaśliwym Nowym Pekinie, zdziesiątkowanym przez zarazę. Jako dziewczyna cyborg o tajemniczej przeszłości jest obywatelem drugiej kategorii. Lecz kiedy na jej drodze staje przystojny książę Kai, Cinder nagle znajduje się w epicentrum międzygalaktycznej walki z bezlitosną królową Luny. Rozdarta pomiędzy obowiązkiem a wolnością, wiernością a zdradą, musi wyjawić sekrety swojej przeszłości, by ochronić swoją przyszłość…

Wydawnictwo Egmont szaleje i wypuściło na rynek kolejną książkę o intrygującym opisie. Jakbyśmy mało do czytania mieli. Tym razem jest to bardziej nowoczesna historia Kopciuszka osadzona w Nowym Pekinie. W przyszłości. Wśród androidów. Cyborgów. I innych dziwnych wynaleziątek. A bohaterką jest dziewczyna mechanik. Która na dodatek jest cyborgiem, co stara się skrzętnie ukrywać. Czyżby druga Mercy Thompson? Albo może Marissa Meyer stwierdziła, że za mało kobiet mechaników jest w książko sferze. I że to będzie chociaż w jakimś stopniu oryginalne. W JAKIMŚ stopniu.

I ta nasza droga cyborg mechanik ma jakąś tajemniczą przeszłość. Oczywiście. I jest pokrzywdzona przez los. I poskąpiono jej kanalików łzowych. Dlatego rzadko widać po niej słabości. Dodatkowo, nie rumieni się. I jej przybrana matka co chwila ją wykorzystuje. Wykapany Kopciuszek, jak nic. A potem nagle na scenę wjeżdża prawdziwy ,,książę” Kai – syn cesarza. A cesarz jest chory. Właśnie! Jest jeszcze podła i tajemnicza zaraza, która dziesiątkuje ludzi. I nie ma na nią antidotum. Piękny świat, oj piękny.

Ostatnio autorzy uwielbiają po prostu gmatwać historię, aby pod koniec wyjawić jakąś istotną informację, która czytelnikem powinna wstrząsnąć. Powinna. Ale nie wstrząsa, bo czytelnik już od początku domyśla się, co to za informacja. Więc, suma sumarum, zaskoczenia nie ma. Jest tylko mała irytacja, że autorka nie zagmatwała tego tak porządnie, żeby czytelnik od samego początku nie wiedział o co chodzi. Bo takie stopniowe odsłanianie kart jest czymś, co lubię, bo zmusza do myślenia, ale to trzeba robić rozważnie! Tak, żeby czytelnik na samym końcu powieści spadł z krzesła/fotela/kanapy/czegoś tam innego!

Zaczęłam tak trochę prześmiewczo, ale to nie zmienia faktu, że pierwsza część Sagi Księżycowej jest świetna.  Świetna jak na realia książek młodzieżowych. Pal licho tę przewidywalność, bohaterowie są ciekawi! I świat też! I nawet ta zaraza, choć była przedstawiano ja masę razy, w różnorodnych wariantach.  Cinder przywodzi mi na myśl Cienie na Księżycu, choć to drugie jest napisane lepszym językiem, takim bardziej wyrafinowanym. Marissa Meyer pisze lekko, co jest równe temu, iż książkę się dosłownie połyka. Czyta się i czyta się i czyta i nagle >BAM< a tu koniec. I dziwne uczucie pustki, bo autorka tak jakby nie zakończyła historii. I przez to, ze czyta się tak szybko, w książce, pomimo objętości, dzieje się za mało! Rozumiem, są czasem powieści pełne rozważań, które zajmują większą część akcji, ale tutaj… Tutaj rozważań nie ma!

Tylko boli mnie to, że kontynuacje nie będą tylko skupiać się na Cinder, ponieważ pierwsze skrzypce w nich grać będą inne bohaterki – autorka zamierza z każdej z nich zrobić inną interpretację baśni dawnych. Ale jeżeli utrzyma ten sam klimat, a poprawi swój warsztat, to jej seria będzie zasługiwała na miano jednej z najlepszych serii młodzieżowych. Będzie 5+. Takie mocne pięć plus. Z podziękowaniami i pokłonem uznania w kierunku autorki. Bo mnie wciągnęło. A ostatnio to nie lada sztuka.