W świecie Wielkiego Gatsby'ego

Miejscowy milioner Gatsby (Leonardo DiCaprio) po 5 latach spotyka swoją dawną miłość Daisy (Carey Mulligan). Mężczyznę i kobietę łączył kiedyś romans, jednak ich drogi rozeszły się z powodu różnić klasowych. Gatsby wyjechał w poszukiwaniu bogactwa, a Daisy nie czekając na niego, wyszła za mąż za majętnego Toma. Po latach dochodzi między nimi do spotkania. Dawni kochankowie próbują na nowo wzbudzić uczucia do siebie.

Dla mnie ta historia to od samego początku długa droga w dół. Wyczuwam to w każdej scenie, w każdym ujęciu, w każdym utworze ze ścieżki dźwiękowej, w każdym geście Gatsby’ego. On może jeszcze nie przeczuwa, jak jego historia się zakończy, ale widz może wysnuwać takie podejrzenia. Przecież musi być ten haczyk, cierń smutku i bólu przebijający się przez pozorne szczęście bohaterów… Wątek Jaya przecież musi mieć w sobie coś ponadczasowego, jakieś przesłanie ukryte pomiędzy kartami powieści. A może tu nie chodzi o jedno, jedyne zdanie, jak to często bywa, a o całokształt? O wniosek kształtujący się w umyśle widza, ewentualnie czytelnika, dopiero po jakimś czasie? Spokojnie dojrzewający… Jedno spotkanie z Gatsbym na pewno nie wystarczy. Dzisiaj rano odbyłam drugie, a i wciąż czegoś mi brakuje.

Trochę żałuję, że nie wybrałam się na Wielkiego Gatsby’ego do kina. Nabyłam wersję na Blu-ray i przyznam, że jest warta tych pieniędzy. Możecie się zastanawiać dlaczego, ale nic tak dobrze na mnie nie wpływa jak piękno płynące z telewizora. Doskonale dopasowana scenografia, interesująca charakteryzacja, światła, fajerwerki, zgiełk, niekończąca się zabawa w zamku na Long Island, dudniąca muzyka… Jednakże najcudowniej prezentowały się ogród rezydencji i las Nicka Carraway, narratora i osoby, która wprowadza nas w świat nieprzeniknionego milionera. W pierwszych sekwencjach dynamiczny montaż mnie rozpraszał, ale pasował do danych sytuacji i stopniowo zaczęłam się do niego przyzwyczaić. Montażyści zastosowali świetne przejścia – przenikanie przez dym i światło – jedyne takie w swoim rodzaju.

Ścieżka dźwiękowa od początku przykuła moją uwagę, ale nie jestem w niej zakochana bezgranicznie. Problem polega na tym, że piosenki jako takie w większości wypadają dość słabo, ale do filmu zostały dość podrasowane, przez co wpasowują się w klimat. Próbowałam przebrnąć przez parę z nich w aranżacji oryginalnej – nic z tego, nie podobają mi się, są nudne i podobne do popularnego chłamu. Jest jednak piosenka wokalistki kompletnej, idealnej, z nieziemskim głosem – nie, nie chodzi tu o Lanę del Ray, tylko o Florence and the Machine i ich Over the Love. Nie mogłam przeboleć, że to Young and Beautiful pojawiło się parokrotnie w filmie, a dzieło Florence tylko raz (jednakże w takim momencie, że mogłoby wystarczyć na cały film!). Znalazłam filmową aranżację Young and Beautiful (jedną z wielu…) i ona nie męczy mnie aż tak jak bardzo popularny oryginał. Z interesujących – Back to Black w wykonaniu Beyonce i Andre 3000 z OutKast, Run and Kill Sii, Crazy In Love w wykonaniu Emelii Sande i The Bryan Ferry Orchestra oraz Together The xx lecące na napisach końcowych.

O obsadzie wypada powiedzieć jedno – zagrali naprawdę świetnie! I Leonardo DiCaprio i Carey Mulligan. Tobey McGuire irytuje mnie od czasów Spidermana, ale tutaj nie mam się czego przyczepić. Młodziutką Carey poznałam dzięki Była sobie dziewczyna i od tego czasu jestem pełna podziwu wobec jej talentu aktorskiego. Leo kiedyś nie trawiłam, ale po obejrzeniu Incepcji dorosłam do uznania go za jednego z lepszych aktorów i od tego czasu staram się nadrobić wszystkie filmy godne uwagi z nim w roli głównej bądź drugoplanowej bądź nawet pobocznej.

Baz Luhrman zdobył moje serce Moulin Rouge, bo dopiero później zapoznałam się z jego wersją tragicznej historii Romea i Julii (warto dodać, że Leo miał tam główną rolę, i to także jego nazwisko zwróciło moje zainteresowanie wobec Wielkiego Gatsby’ego. Czyż to nie wspaniałe, że adaptacja jednej z moich ulubionych książek jest reżyserowana przez świetnego reżysera, okraszona dobrym soundtrackiem i wspaniałą obsadą? Brzmi idealnie i aż się prosi, żeby coś sknocić. Nikt nic nie popsuł. Jest naprawdę niesamowicie. Jeśli ktoś jeszcze nie widział, to zalecam obejrzenie jak i zapoznanie się z wersją papierową, bo warto, naprawdę warto. Na temat przesłania rozwodziłam się po przeczytaniu powieści, ale i może zbiorę się, żeby dopisać coś jeszcze – tutaj skupiłam się bardziej na technicznej stronie obrazu a nie na fabule. Z oceną się nie mam co kryć – 5+.