Blue Jeans - Piosenki dla Pauli

-Eh, nudzi mi się.- powiedział pewnego dnia autor. I… zaczął pisać.

Hiszpańska telenowela z nierozgarniętym dziewczęciem w roli głównej? Może być ciekawie… Do tego weźmy jeszcze garstkę podkochujących się w niej przedstawicieli płci męskiej, szalone przyjaciółki z dziwnym pseudonimem, rodziców zamartwiających się o córkę i jakieś ładne miejsce. Tym razem pada na… Hiszpanię! I co wychodzi z takiego połączenia? Piosenki dla Pauli autorstwa Blue Jeans, mężczyzny(!!!) mieszkającego w Madrycie.

Paula ma siedemnaście lat, plecak z atomówkami, dziwne przyjaciółki i chłopaka, którego poznała przez Internet. Wreszcie nadszedł moment spotkania. Dziewczyna jest oczywiście podgenerowana, bo przecież nie wiadomo, kim okaże się tajemniczy dziennikarz muzyczny Angel, który się… nie pojawia! No chamstwo! Jak tak można?  Paula zirytowana trwa z kawiarni tracąc nadzieję na pojawienie się Angela. Aż nagle dosiada się do niej inny chłopak, który czyta tą samą książkę. Sprytnie podmienia egzemplarze mając nadzieję, że dzięki temu dziewczyna będzie chciała go odnaleźć. Oryginalny sposób na podryw, nieprawdaż?

Nie mogę powiedzieć, że spodziewałam się dużo po tej książce. Bo nie spodziewałam się. Miałam nadzieję, że Piosenki dla Pauli to powieść czysto odstresowująca, nie zmuszająca do myślenia. Może coś w stylu książek Kate Brian czy niektórych Meg Cabot. Jednak tego, co wyszło z umysłu Blue Jeans arcydziełem nazwać nie można. Nawet wśród młodzieżówek ta powieść jest jakoś tak pomiędzy… Pomiędzy totalnymi gniotami, a doskonałymi lekturami na wieczór, które oprócz zapewniania rozrywki czegoś uczą.

Język.. Oho, temat rzeka! Co mogę powiedzieć o języku? Prosty. Nawet za bardzo. Krótkie zdania, czasem bez składu i ładu… A do tego przesłodzona otoczka miłości i czułości, która towarzyszyła bohaterom w prawie każdym momencie. A jak nie, to i tak nie dało się odczuć smutku, bo pozostawał niesmak po poprzednich stronach.  Główna para (czyt. Angel i Paula) zdawali się nie myśleć, tylko co chwila oddawali się pocałunkom i przytulankom w jakimś zaciszu. Nie ważne, że dziewczyna nie powiadomiła rodziców o tym, że się spóźni. Nie ważne, że zapomniała o innym! Liczy się tylko ach-och-jaki-on-cudowny Angel.

I… Na łopatki rozłożyła mnie bezmyślność głównej bohaterki. Jak  można być tak głupim? Przyjaciel żyje jak warzywo – ignorancja z jej strony. Chłopaka coś trapi – to samo. Podchodzi do niej nieznana osoba i zaczyna mówić jakieś dziwne rzeczy- od razu jej uwierzy, a co! Żyć nie umierać, bawić się trzeba. Ale zabawy ukazane w Piosenkach dla Pauli zupełnie mi do gustu nie przypadły… I.. Jeszcze suguski. No kto normalny nazywa cztery szurnięte nastolatki jak kolorowe cukierki?  Teraz to już mnie nic nie zadziwi… Nawet siostra z obsesją na punkcie swojego brata (!).

Podsumowując, Piosenki dla Pauli to książka BARDZO przeciętna. Ale żeby można było ją nazwać mianem gniota,  autor musiałby się bardziej postarać. Może dopchnąć więcej plecaków z atomówkami? O.o Nie umiem stwierdzić, czy książkę mam polecić… Bo jednak niektórzy mogą być bardzo oburzeni poziomem książki, inni zupełnie obojętni. Przyznam, że pomimo luk i infantylności, książkę czytało się miło… Nawet jeśli ma 600 stron.. Stawiam 3- i… Nie wiem, czy przeczytam część następną.. Może.

Za książkę dziękuję Asi z wydawnictwa Jaguar! :D