Celine Kiernan, Zbuntowany książę

Lata wojen i rozłąki odcisnęły na królewskich synach mocne piętno. Alberon nie wierzy w dyplomację i jest zdecydowany bronić królestwa siłą. Z dumą prezentuje plany swej tajnej broni – Krwawej Maszyny. Razi obawia się jednak, że Maszyna zniszczy wszystko, co w czasie swego panowania osiągnął ich ojciec. Pomimo kontrowersyjnych sojuszy Alberona Wynter staje po jego stronie, nawet kiedy wyczekiwanymi w obozie sprzymierzeńcami stają się Wilkołaki…

Zbuntowany książę to już ostatnia część Trylogii Moorehawke. Ostatnia i czy najlepsza? Nie do końca. Jednak najlepiej wspominam pierwszą część, była najbardziej nowatorska, a wydarzenia z drugiej i trzeciej tak trochę zlewają się ze sobą w moim umyśle, ciężko jest mi je od siebie oddzielić. Może też dlatego, że utrzymane są w tym samym nastroju, dzieją się w podobnym klimacie, są w sumie podobne, tylko różnią się szczegółami. Oczekiwałam też tak trochę epickiego zakończenia, ale takiego nie otrzymałam. Było… Normalne, zwykłe, przeciętne. Bez żadnych fanfar. Może i działo się dużo, ale jakoś mnie to nie poruszyło, w głowie rozbrzmiewał mi tylko komentarz w stylu ,,meh”. 

Żałuję trochę tego, ale ponownie nie zaprzeczę, że powieść czyta się dobrze. Znakomita narracja i szczegółowe opisy przenoszą czytelnika w fantastyczny świat Wynter, pełen poświęceń i problemów. Nie brakuje nagłych zwrotów akcji i realistycznych bohaterów. Podoba mi się cały zarys historii, jest dobrze nakreślony, bez irytujących luk. Autorka wykreowała wszystko od początku do końca, dokładnie, choć zostawiając czytelnikowi trochę miejsca na własne fantazje i dopowiedzenia.

Bohaterów dalej mogę chwalić, bo bardzo ich polubiłam i po lekturze części trzeciej wreszcie mam pełny obraz motywów ich zachowań, wydarzeń z przeszłości. Celine wprowadziła do akcji postać Alberona, przedstawia go takim, jakim jest w czasie wydarzeń z części trzeciej, więc dzięki temu możemy zaobserwować jego przemianę. Przemianę także widać w Wynter, która, bo jakżeby inaczej, stała się silną i pewną siebie istotą. Razi wciąż jest Razim, choć nie brakuje mu ciężkich doświadczeń, a Christopher, troszeczkę usunięty na drugi plan, za mało mi go było w powieści.

Waham się co do faktu, jak zakończyć ten tekst. Nie wiem, jaką ocenę postawić, choć pewnie wpływ poprzednich części poczuję i ocenę podwyższę. Tak. Dlatego będzie 4+, spodziewałam się czegoś lepszego, ale w ogólnej skali jest nieźle. Celine, ale mogłaś dopisać może coś jeszcze! Jakiś prequelik! Czy coś! Trylogia Moorehawke to seria na pewno niezwykła. Niezwykła dlatego, że łączy w sobie wszystkie ważne dla nas zagadnienia, skupia się na problemach rodzinnych, miłosnych, politycznych. Problemach, jakie nękają władców. I jakie mogą kiedyś nękać nas, choć nikomu tego nie życzę. Sprawia to, że jeszcze chętniej się ją czyta, bo przecież można traktować to jako niemałą pomoc, gdy w takiej sytuacji staniemy. Ale przecież głównym argumentem za przeczytaniem będzie fakt, że kto by nie chciał teraz, jesiennym wieczorem, okokonować się kocem z książką i ciepłą herbatką (nie dosłownie) i przenieść się do niepowtarzalnego świata choć na chwilę, by uciec od zaokiennej szarości? Właśnie dlatego lubię historie osadzone w tak barwnych krainach, bo poprawiają mi humor i czasem przybliżają pewne problemy. Tak. Może i nie umieściłam serii w rankingu ulubionych czytadeł, ale to nie znaczy, że nie jest ona jedną, z moich ulubionych. Ba, jest! To ta seria nie raz przywracała mi wenę, czasem była natchnieniem po sięganie po książki o podobnej tematyce. To tyle ode mnie. Do Was należy decyzja, czy zdecydujecie się na przeczytanie.

Za książkę dziękuję grupie wydawniczej Publicat!

(Wiem, że w recenzji części drugiej pisałam, że to właśnie ona najbardziej mi się podobała. Jednak przez pryzmat czasu stwierdzam, że pierwsza najlepsza i basta!)

*Zatruty Tron *Królestwo Cieni* ~Zbuntowany Książę~