John Green, Gwiazd naszych wina

 

Hazel ma szesnaście lat, a jednym z nieodłącznych elementów jej życia jest aparat tlenowy o imieniu Philip. Odkąd trzy lata temu zachorowała na raka, nie chodzi do szkoły, spędzając dni głównie na czytaniu i oglądaniu ,,America’s Next Top Model”. Jednak gdy na spotkaniu grupy wsparcia dla chorej młodzieży poznaje Augustusa, w jej życiu następuje zwrot o 180 stopni. Czeka ją podróż, nieoczekiwana i wytęskniona zarazem, w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania: czym są choroba i zdrowie, co znaczy życie i śmierć, jaki ślad człowiek może po sobie zostawić na świecie.

Nie wypłakałam całych płynów ze swojego ciała, nie miałam ochoty rzucać książką (dobra, może trochę, ale to z uwagi na pewne kluczowe wydarzenie), gdy już ochłonęłam po zakończeniu (którego można się było spodziewać), zrozumiałam, że ta opowieść wcale nie jest tak wstrząsająca i oryginalna. Że John Green nie napisał tego aż tak dobrze. Że już w wielu przypadkach motyw chorych nastolatków pojawiał się i był o wiele lepiej przedstawiony – dla mnie Szkoła Uczuć / Jesienna Miłość to najlepszy tego przykład.

Autor próbował ująć temat w bardziej żartobliwy sposób – przecież wspomnienie o śmiertelnych chorobach, nowotworze i raku nigdy nie było i nie będzie przyjemne, dlatego potrzeba nie lada umiejętności, żeby nie zniechęcić tematem czytelników. Z różnych powodów lubię takie opowieści. Bardzo przypasował mi do gustu film Niespokojni (z Mią Wasikowską, jeśli ktoś nie widział, polecam!), czy też Bez mojej zgody Jodi Picoult. Tutaj dostałam dosyć niepokorną i pogodzoną ze swoim losem bohaterkę, której brakowało pewności siebie i chłopaka będącego jej przeciwieństwem. Stworzyła się z tego ładna para, która starała się cieszyć życiem w obliczu faktu, że w jednym momencie któreś z nich może nagle zniknąć ze świata żywych.

Nie docierają do mnie wszelkie zachwyty ludzi twierdzących, że Gwiazd naszych wina to genialna historia, fantastycznie napisana powieść, itd. Daleko jej do ideału. Język nie powalił mnie na kolana, był taki.. zwykły, prosty. Zabrakło mi finezji, ciekawych wyrażeń… Wszystko przyćmiły postaci Hazel i Augustusa, na których skupił się autor. Miałam szansę uczestniczyć w wycinku ich życia, ale nie przywiązałam się do nich, nie poczułam się, jakbym była częścią historii. Czy John Green jest dla mnie kultowym pisarzem? Nie. Na razie nie chcę czytać innych jego książek, skoro ta podobno najlepsza, absolutnie genialna zawiodła mnie.

Inaczej bym się czuła, gdybym miała świadomość, że ta historia jest prawdziwa. Niestety smutki i ciężkie przeżycia fikcyjnych bohaterów, z którymi się nie zżyłam, kompletnie do mnie nie przemawiają i na mnie nie wpływają. Dlatego też z rezerwą podejdę do tak bardzo wychwalanych książek – zraziłam się do Johna Greena i straciłam jakąkolwiek ochotę na czytanie o młodych chorych ludziach, bo (nie chcę nikogo urazić) ostatnio ten temat zrobił się jakoś dziwnie modny (to jest całkiem dobre, bo młodzi ludzie powinni mieć świadomość złych i okropnych rzeczy, jakie dotykają Bogu ducha winnych ludzi) a dla mnie to już zmęczenie materiału. Jednym słowem – nie podobało mi się. Nie wystawię oceny.